Museum met kinderen: punkhaar en walvissen
Naar een museum met kinderen? Check dan het geweldige Luikse Maison de la Science eens. Een plek waar je haren rechtovereind van gaan staan. En ja, in a good way.
‘Zal ik er een beetje stroom op zetten?’ vraagt de animator. Hij heeft het over onze nietsvermoedende kinderen. ‘Doe maar’, zeggen we. Alles voor de wetenschap! Zo zijn we. In een interactief museum als dit draait het nu eenmaal om spannende dingen beleven. Ideaal om aan je gespuis te bewijzen dat musea wél leuk zijn.
Museum met kinderen
“Jij houdt de hand van je zus vast”, commandeert de wetenschapper, “en met de andere hand raak je deze koperen bol aan.” Felix kijkt benauwd, niet zozeer omdat hij zo meteen elektriciteit door zijn lijf krijgt, maar omdat hij de hand van een 9-jarige moet vasthouden. Een meisje dan nog. Wat imagoverlagende activiteiten betreft, spant dit de kroon. Maar voor hij zich kan bedenken, gaat de transformator aan en zoekt de lading zijn weg.
Vol spanning zitten we te kijken. Wat zou dat geven, twee kinderen op stroom? Straks praten ze als een elektrische gitaar. Zitten wij met jankende Jimi Hendrixsolo’s opgescheept aan tafel. Maar nee, het effect is van een andere aard. Hun haar gaat omhoog staan alsof ze net naar de kapper van een Rode Duivel zijn geweest. Vermindert de stroom, dan gaat het haar weer liggen. Tamelijk spectaculair.
Museum met kinderen
‘En nu de kooi in’, zegt de wetenschapper. We doen maar alsof we dit allemaal heel normaal vinden. Felix en Lucy laten zich opsluiten en wachten lichtjes ongerust af wat het plan is. Het blijkt een kooi van Faraday te zijn, genoemd naar natuurkundige Michael Faraday. Ze is gemaakt van geleidend materiaal, zoals koper en ijzer, waardoor het elektrisch veld niet tot binnen kan doordringen. Aan de buitenkant daarentegen knettert het er op los. De wetenschapper bewijst het door met een staaf tegen de kooi te slaan, wat resulteert in ferme vonken (en veel lawaai). ‘Best niet tegen je papa zeggen dat je in een kooi gezeten hebt, hij gaat dat niet begrijpen’, kucht hij nog. Je maakt wat mee in zo’n interactief museum.
Museum voor natuurgeschiedenis –
Museum met kinderen
Een handvol trappen brengt ons naar het museum voor natuurgeschiedenis, een echt pareltje uit lang vervlogen tijden. Er zijn vissen op sterk water, ook soorten waarvan we nog nooit gehoord hebben, zoals de requin-lézard. De haaigedis? Bij de vogels kijken we lang naar de vele soorten kolibri’s, die door hun bliksemsnelle vleugelslag stil kunnen blijven hangen in de lucht, en als enige vogel ter wereld ook achteruit kunnen vliegen. Niet dat daar bij deze opgezette exemplaren nog iets van te merken valt. Bij de volgende vitrinekast ontstaat er ruzie over of die vogel nu wel of niet een roodborstje is. Hij heeft een rode borst, maar of dat voldoende bewijs is?
Op het paneel van de Grote Dierentrek krijg je de routes te zien die sommige dieren afleggen op zoek naar warmte en de zin van het leven. Mirtha drukt op de knop van de monarchvlinder uit Noord-Amerika, wat een interessant reisverhaal oplevert. Zodra het koud wordt, begint deze vlinder aan een reis van 4000 km met bestemming Mexico. De stakker leeft echter niet lang genoeg om ook nog de terugreis te kunnen maken. Maar liefst vijf generaties vlinders volgen elkaar op om de soort toe te laten terug te keren naar hun zomerverblijfplaats. Een staaltje estafette om u tegen te zeggen.
Leeuw in het museum met kinderen
‘Meisjes, kom eens kijken!’ roept Felix. ‘Dit is abnormaal!’ Mirtha en Lucy reppen zich naar een grote vitrine, waar het skelet van een immense slang blijkt te liggen. Het gaat om een anaconda, die aan de rand van rivieren en meren in het tropische regenwoud van Zuid-Amerika leeft. Intussen vergapen ze zich alweer aan een baby luipaard. “Dat was een meisje”, zegt Lucy. “Dat zie ik aan haar gezicht.” Mirtha knikt instemmend. Ze loopt de volgende kast voorbij, want ‘ik kijk niet graag naar dode vleermuizen.’ ‘Bij die valken is het vrouwtje groter dan het mannetje’, merkt Felix ontstemd op. ‘Slaat nergens op.’ Mirtha kijkt hem aan en zucht: ‘Mannen. Ze begrijpen er niks van.
Wat mannen van bijna twaalf wel snappen, is hoe ze hun moeder moeten beschermen tegen dreigend onheil. Felix steekt zijn hand op en zegt: ‘Mama, stop! Het dier uit je nachtmerries staat hier.’ En dus slalom ik behendig om de leeuw heen en vestig mijn blik op het prachtige skelet van een walvis. Wat dan weer een prima aansluiting is op het Aquarium in de kelder van het museum. In het schemerdonker slenteren we tussen de vissen, de garnalen en de zeeanemonen. Het werkt hypnotiserend, zoals aquaria altijd doen. Dat vleugje rust kunnen we wel gebruiken, na alle bijna-elektrocuties en wilde beesten.
Maison de la Science, Quai Edouard Van Beneden 22, 4020 Luik. Info: www.maisondelascience.ulg.ac.be
