Wandelen is saai, vinden onze kinderen. Het W-woord is hier geen favoriet woord. Alles verandert natuurlijk als je het hebt over wandelen met een ezel. Of nog beter: op zijn rug. In Westouter verkenden wij de omgeving van de Rodeberg met Ezelpad. Verslag van een middag heerlijk wandelen met kinderen én een ezel.
Toen Pat Vanderscheuren voor het eerst nader kennis maakte met een ezel, was ze meteen verkocht. Ze besloot prompt om ezeltochten te organiseren in de Westhoek en de dieren in te zetten voor therapeutische doeleinden, de zogenaamde asinotherapie.
In de weide bij boer Paul op de Rodeberg kijkt een handvol ezels ons monter aan. Eentje valt enorm op: een
Poitou of Franse reuzenezel, die eruit ziet als langharig werkschuw tuig – met een hoog teddybeergehalte weliswaar. Naast hem staat een Vlaamse ezel, die Isidoor blijkt te heten.
Wandelen met kinderen én ezel
Isidoor ziet het wel zitten om de jeugd mee te nemen voor een rit. ‘Ezels zijn niet koppig’, ontkracht Pat een hardnekkige mythe. ‘Ze zijn gewoon voorzichtig en intelligent. Als er op de weg een hindernis is en je als begeleider aangeeft dat het geen probleem is, zal een ezel die mening nooit klakkeloos overnemen. Hij zal zelf willen vaststellen of het veilig is en daar kan hij rustig een half uur over doen.’
Voor de kinderen Isidoor bestijgen, geven ze hem nog een grondige borstelbeurt – ‘Niet bij zijn achterste staan, anders kan hij wel eens een stamp uitdelen!’, waarschuwt Pat. Ze wrijven hem ook in met lavendelolie tegen opdringerige insecten.
De glooiende heuvels lenen zich prima voor een rustig tochtje op de rug van de ezel, steeds onder begeleiding van Pat Vanderscheuren. Felix, Lucy en Mirtha wisselen elkaar al rijdend en stappend af. Hier en daar stopt Isidoor even om een sprietje gras, brandnetel of meidoorn te verorberen. Hij doet ons een beetje denken aan Iejoor, de sombere ezelvriend van Winnie de Poeh, die zijn staart kwijt is. Die van Isidoor hangt er gelukkig nog aan.
En zo hebben onze kinderen weer een heel eind gewandeld, gelukkig zonder dat ze het in de gaten hadden. Want dat lijkt toch wel de clou te zijn: kinderen laten bewegen terwijl ze denken dat ze iets anders aan het doen zijn. Keihard ontkennen dat iets een wandeling is, werkt soms ook. Het is een ezeltocht, zeg je dan, géén wandeling.
Nog meer wandelen met kinderen? Tuurlijk. Check dan:
