Over beren en verbeelding: Carl Norac
Carl Norac is dichter en auteur van kinderboeken met internationale faam. Dat wilde hij als kind al worden, net zoals zijn vader. Hij houdt van alles wat Belgisch is (behalve spruitjes), de veranderende kleuren van de Noordzee, Arctic Monkeys, James Ensor en natuurlijk Parijs. Pretentie daarentegen ergert hem mateloos.
‘Als kind speelde ik vaak op de terril du Levant, in de Borinage waar de meeste van mijn vrienden woonden. We zochten naar schatten en speelden dat we ontdekkingsreizigers waren. Of dat we als piraten op een onbewoond eiland aangespoeld waren. Bovenop de top had je een mooi zicht op het Belfort van Mons en dan riepen we naar elkaar: land in zicht! In die tijd kwam er nog steeds rook uit de terril, het was als een barbecue die jaren duurde. We speelden er in korte broek en kwamen elke keer met pikzwarte benen naar huis. Die rokende, donkere berg, het had iets heel mysterieus dat me erg aantrok. Intussen is de rook weg en is er een heel bos gegroeid op de terril. Berken, maar vooral appel- en perenbomen, omdat de mijnwerkers hier destijds hun klokhuizen wegsmeten en daar bomen uit groeiden.
Verbeeldingskracht
Rond mijn achtste verhuisde ik met mijn ouders van Mons naar een huis midden in het bos, op een zevental km van de stad. Ik verveelde me er te pletter, als enig kind. Maar achteraf bekeken is dat net goed geweest, want ik verzon elke dag een verhaal voor mezelf. Daar in dat bos, met niks omhanden, leerde ik mijn verbeeldingskracht te gebruiken. Ik was een heel rustig, verlegen kind. Boeken waren essentieel in mijn leven. Ik las de hele boekenkast van zowel mijn vader, die ook schrijver was, als die van mijn moeder, die als theateractrice veel klassieke literatuur in huis had. Op mijn twaalfde las ik boeken die helemaal niet voor mijn leeftijd bestemd waren, zoals Nietzsche.
Beren en muizen
Als reactie op de verlatenheid van dat bos, werk ik nog altijd het liefst in drukke cafés en op de trein, tussen veel volk. Ik heb beweging nodig, kan niet stilzitten in afzondering. Mijn eigen dochter Else, die nu 16 is, heeft heel wat van mijn boeken geïnspireerd. Ik was al schrijver voor ik vader werd, maar haar van dichtbij zien opgroeien heeft me vaak aan het denken gezet. Hoe kinderen contact leggen met elkaar, fascinerend om te zien. Maar meer nog dan dat is het mijn eigen kindertijd die me blijft inspireren. Waarom ik zo vaak over beren heb geschreven? Tja, kijk eens naar mij. Met mijn lichaamsbouw kan je toch moeilijk over muizen schrijven.’
5 x Henegouwen
1. Terril du Levant, Rue de Flénu, 7033 Cuesmes (Mons).
‘Hier speelde ik als kind. Toen was het een tamelijk kale berg, nu is het een prachtig bos.’
2. La Maison Ronde en het Forêt d’Erbisoeul, Rue du Canard, 7050 Erbisoeul.
‘Ruim 6 km schitterend bos, met tal van bewegwijzerde wandelingen. Het ronde huis is een architecturaal curiosum, ooit was dit het jachtpaviljoen van de Prince de Ligne.’
3. L’Arbre à clous, sentier des Chats, in 7050 Herchies (Jurbeke).
‘Een magische plek, waar mensen hun wensen en smeekbedes met spijkers in de stam van een hele oude eikenboom kloppen. Het is niet religieus. Eerder een oud ritueel dat uit het volksgeloof komt. Een soort hekserij.’
4. Château d’Attre, Avenue du Château 8, 7941 Attre. Info: www.parcs-jardins.be/attre
‘Dit verbluffende kasteel ligt vlak naast Pairi Daiza. De 18de eeuwse inrichting en de tuinen zijn de moeite om eens te bekijken.’
5. Excelsior, Grand-Place 29, 7000 Mons.
‘Al jaren mijn stamcafé. Het authentieke interieur is goed bewaard gebleven en het bier is er lekker. Je kan er ook iets eten.’
Nog meer inspiratie voor Henegouwen met kinderen? Kijk eens naar het Unesco Werelderfgoed van de Scheepsliften en check zeker ook het fantastische le Pass.